بازی کردن راهکاری مطمئن برای برقراری ارتباط صحیح والدین با کودکان است که می تواند علاقه بین فرزندان و والدین را تقویت کند بازی تأثیر ویژه ای در شکل گیری شخصیت کودک دارد چرا که با قرار دادن کودک در شرایط و موقعیت های متفاوت، او را برای حضور موفق در آینده و مبارزه با مشکلات آماده می کند. علاوه بر این بازی می تواند موجب کسب مهارت های اجتماعی در کودکان و افزایش هوش آن ها شود.
یکی از نیازهای اساسی کودکان بازی هست چون در خلال سرگرم شدن و مفرح بودن روی شخصیتشان تأثیرمی گذارد چرا که یک سری از کارکردهای اساسی زندگی را در خلال بازی یاد می گیرند که در جنبه های مختلف زندگی برایشان کارآیی دارد و می توانند در آینده در جنبه های مختلف زندگی از آنها استفاده بکنند. اما این که شما اشاره کردید والدین بایستی بازی کنند یا این مسئولیت را به اطرافیان یا افراد دیگر بسپارند، ببینید بازی کردن برای کودکان با همسالان بسیار مطلوب هست اما بازی با والدین جایگاه دیگری دارد و تأثیر مهمی را در روان کودک دارد و هیچ کس نمی تواند حداقل تا دو سالگی تأثیر عاطفی که همراهی والدین می تواند برای کودک به دنبال داشته باشد را داشته باشد. توصیه ای که ما می کنیم به والدین این است که حتما اوقاتی را حتی اگر در طول روز نمی توانید در پایان هفته، در اوقات تعطیل یک ساعت هایی را اختصاص بدهید به فرزند خودتان و بازی هایی را در نظر بگیرید متناسب با سن و علایق فرزندتان و به بازی با فرزندتان بپردازید. مزایای زیادی دارد. کودک در خلال بازی کردن با والدین تصحیح جملات، تصحیح کلام را یاد می گیرد چون واژگان کودک در حال شکل گرفتن هست گنجینه واژگان کودک از این طریق تصحیح می شود، پیشرفت پیدا می کند و عزت نفسی که در بازی والدین دریافت می کند خیلی تأثیر مطلوبی می تواند روی شخصیت کودک بگذارد. مهمتر از همه متوجه می شود که ما اوقات فراغت خودمان را که برایمان مغتنم هم هست، به او اختصاص می دهیم متوجه می شود که چقدر برای ما اهمیت دارد. ما به نوعی به بهترین شکل ممکن داریم نیازهای عاطفی فرزندمان را از این طریق پاسخ می دهیم چون اولویت او در دنیای کودکی بازی کردن هست. همین طور که ما افراد بزرگسال اولویت هایی را برای خودمان داریم و وقتی فرد مقابلمان به آن اولویت و نیاز ما می پردازد، خیلی برایمان خوشایند هست، برای کودکان هم به همان نسبت خوشایند می شود این موضوع. منتها در بازی با کودکان یک سری نکاتی را باید دقت کنیم. متاسفانه والدین وقتی بازی با کودکان را مد نظر قرار می دهند بیشتر به تمایلات خودشان می پردازند واین یک سری محدودیت هایی را برای کودک فراهم می کند. ساعتی را که به کودک اختصاص دادیم نوع بازی را هم کودک باید تعیین کند. ساعت، ساعت او هست و ما باید خودمان را با فرزندمان تطبیق بدهیم، ابزار لازم را فراهم بکنیم. خیلی از مواقع والدین دغدغه این را دارند که وسیله ای شکسته نشود، اطراف آسیبی نبیند.باید شرایط را به گونه ای فراهم کنیم و محیط را به گونه ای خلوت کنیم که کودک به بهترین شکل ممکن بازی کند و نیازهای درونی خودش را از این طریق پاسخ بدهد که این بسیار حائز اهمیت هست. مطلب دیگری که باید اشاره بکنم این است که این فرآیند بازی کردن فقط برای کودک لذت بخش نیست، در جیدترین پژوهشی که انجام دادند نشان داده شده که کودکان شاد در سنین 4.5 تا 6.5 سالگی می توانند بیماری افسردگی خصوصا پدران را بهبود ببخشند و این نکته بسیار نکته قابل توجهی هست .
مزایای دو طرفه دارد.چون ما خودمان، هر انسانی در ابعاد شخصیتی خودش کودک درونی هم دارد و این کودک درون باعث تلطیف روحیه ما می شود که با پرداختن اوقاتی به بازی کردن با فرزند در واقع باعث تلطیف روحیه خودمان می شود این موضوع به دلیل لطیف بودن کودک، بی قید و شرط بودن کودک، سرخوش بودن، شاد بودن و سرزندگی کودک به بهترین شکل ممکن اتفاق می افتد و این موضوع نباید دور از توجه والدین باشد که هم می تواند روی سلامت خود کودکان و هم سلامت والدین تأثیرگذار باشد.
بازی برای کودکان حکم کار کردن برای بزگسالان را دارد.بازی شغل و پیشه کودک هست. چون هم مهارت های جسمی، مهارت های حرکتی ظریف و درشت رشد پیدا می کند و هم مهارت های روانی و شناختی.
والدین باید بازی های هدفمند با کودکانشان بکنند.انواع بازی ها را ما سابق بر این صحبت کردیم اما این جا منظورمان این هست که اوقات را به بهترین شکل ممکن تنظیم بکنند و این که چقدر می تواند بازی کردن با کودک تأثیر مطلوب را داشته باشد روی خلقیات کودک و والدین.
