به جرات می شود گفت که کشف انسولین معجزه ی طبی قرن 20 ام محسوب می شود. در قرن 20 ام حوادث مهمی در زمینه پزشکی، پیشرفت های شایان توجهی رخ داد. مثلاً مثل پیوند قلب به وسیله بارنارد در اواسط قرن 20 ام. اما کشف انسولین به وسیله دکتر ون کیک انقلابی در درمان دیابت بدون اغراق ایجاد کرد. یک لحظه تصور کنیم که الان انسولین در دسترس نبود، بر می گشتیم به زمان جالینوس. زمان ابوعلی سینا، زمان زکریای راضی ، این مفاخر علم پزشکی. این اطبای قدیم و حکما که می آمدند مریض را با گرسنگی دادن به مریض دیابت را درمان می کردند، به مریض توصیه می کردند، شما آب بخورید. تا می توانید آب بنوشید، به وسیله ادرار دفع بکنید، گلوکز از ادرار دفع می شود، سطح و غلظت گلوکوز در خون پایین می آید . اما غذا نخورید، غافل از اینکه بیمار از گرسنگی تلف می شد. سلول های بدن احتیاج به مواد غذایی دارند. در مرحله ی اول گلوکز. اگر نتوانند از کلید انسولین برای باز کردن در سلول استفاده کنند تا گلوکز وارد بشود و در آشپزخانه سلول بسوزد و انرژی ایجاد کند سلول باید زنده بماند ، می رود سراغ موارد دیگر. دومین ماده چربی است. منابع چربی هم می سوزد. بیماران دیابتیک را شما قطعاً به خاطر دارید، خود بیماران دیابتیک که احیانا بیننده این سایت هستند. متوجه هستند به سرعت کاهش وزن پیدا می کنند برای اینکه منابع چربی باید سوخته بشود برای زنده ماندن سلول. منابع چربی هم که به اتمام می رسد، مریض می رود سلول هایش به طرف پروتئین ها. از خود بدن می سوزاند. بدن خودش را می خورد، به تحلیل می رود تدریجا مرگ ایجاد می شود. در 1921 میلادی حدود نود و چند سال پیش، نزدیک به یک قرن پیش ، یک پزشک کانادایی به اسم دکتر ون کینگ، فردریک ون کینگ به اتفاق یک تکنسین آزمایشگاه، یک تکنسین ساده آزمایشگاه که سواد زیادی هم نداشت، اما زحمات شبانه روزی در آزمایشگاه میکشید، موفق شدند از لوزالمعده یک سگ ماده ای را استخراج کنند که این ماده دو سال بعد در 1923 انسولین نامگذاری شد. به پاس خدمات شایان توجه و این انقلابی که دکترون کینگ در زمینه دیابت ایجاد کرده بود جایزه نوبل پزشکی به ایشان اعطا شد. اینجا دکتر ون کینگ بد نیست این یک جمله هم اضافه کنم، یک حرکت اخلاقی هم انجام داد. نصف این جایزه را که حدود 1 میلیون دلار می شود بخشید به چارلز ولز. آن تکنسینی ساده آزمایشگاهی که پزشک هم نبود. و بدین ترتیب دکتر ون کینگ هم اخلاق را به ما آموخت، قدرشناسی را، قدردانی را و هم علم را.
به هر تقدیر امروز انسولین در اختیار من و شما است.
تاریخچه دیابت و انسولین، مدفورلین* هر کدام چند کتاب نوشته شده است. من خواستم فقط یک اشاره ی کوتاهی بکنم فقط. که توجه بازدیدکنندگان جلب بشود به این نکته که انسولین به سادگی و به ارزانی دست نیامده است. امروز که من و شما از نعمت انسولین برخورداریم شاید قدرش را ندانیم. که سهل است به انسولین تهمت هم بزنیم. تهمت این که اعتیاد آور است، تهمت اینکه چاق می کند، تهمت اینکه نابینا می کند که همه این ها خرافاتی بیش نیست. تمام خرافه است و باورهای غلط. که معلوم نیست از کجا سرچشمه می گیرد. انسولین طی یک قرن گذشته، توانسته جان میلیون ها نفر را در هر سال بدون اغراق میلیون ها نفر در هر یکسال را از مرگ حتمی نجات بدهد. قبل از کشف انسولین همان طور که اشاره کردم در مقدمه، با گرسنگی دادن به بیمار درمان دیابت انجام می شد. و میلیون ها نفر در هر سال از بین می رفتند. در کما دیابتیک، اغماء دیابتیک، سکته های قلبی، انفاکتوس ، دیاکا* و این گونه عوارض و تبعات صعب العلاج دیابت و ما نمی دانستیم. البته ما که نبودیم، پیشینیان ما. که علت اش چی است. در چه سال هایی از بین می رفتند؟ در سال های جوانی. در عنفوان جوانی. 30 سالگی، 40 سالگی. چه بسا که پدر بزرگ ها و مادر بزرگ های من و شما هم جزء همین مردم بودند و نمی دانستیم. گفتند فلانی سکته کرد، سکته قلبی ، همین. در حالی که سکته جلو دیابت آمده بود، دیابت پشت انفاکتوس مخفی شده بود، دیابت نقاب به چهره زده بود، نقاب انفاکتوس. نقاب سکته مغزی. به هر حال امروز انسولین در اختیار ماست. ارزان و فراوان است. داروخانه سر کوچه ما هم دارد. به حدی اندک و ارزان است که باور کردنی نیست در مقابله با این دارو در کشورهایی مثل انگلیس که من اطلاع دارم. حالا انگلیس را می گذاریم کنار، کشورهای همسایه، بروند بپرسند. می خواهم مقدمه تکرای نشود، آخرین جملات را من عرض می کنم، قدر انسولین را بدانید به انسولین تهمت نزنید. انسولین را دست کم نگیرید. بیماران را توجیه کنید. این وسیله ما پزشکان است که آگاهیم و مسئول. بیمار مطلع نیست، بی اطلاع است و بیگناه . این وظیفه ما پزشکان است، من و شماست که با خرافات رایج بجنگیم ، بیماران را توجیه کنیم، خلاصه قدر انسولین ر ابیماران نمی دانند، قدر انسولین را پزشکان می دانند. من و شما. قدر زر،زرگر شناسد، قدر گوهر، گورهی. و بالاخره آخرین جمله. من و شما و همه عزیزانی که اینجا تشریف دارند و همه ی همکاران پزشکی که در این استودیو ها از طریق این تریبون ها پیام های خودمان را به مردم می رسانیم، ما از جمله خود من نه تولید کننده انسولین هستیم، نه وارد کننده یا پخش کننده ی انسولین هستیم، نه در کار انسولین هستیم، ما پزشکیم. این مطالب فقط برای ارتقاء سطح آگاهی های مردم و زدودن ترس از انسولین است.
