پسر چهار ساله ام سامان با برادر یک ماهه اش ارتباط خیلی خوبی دارد. چرا که از مدتها پیش ذهنش را برای این مساله آماده کرده بودیم. او پر جنب و جوش است و بازی کردن با من و پدرش را دوست دارد اما چون به دلیل کارم اکثر روزها در خانه هستیم, به نظرم احساس تنهایی می کند. تازگی ها روحیه اش حساس تر شده و نگران از دست دادن ما و برادرش است. مدام می پرسد (چرا باید ما آدمها بمیریم؟ اگر من نباشم چی کار میکنین؟) او حرف گوش کن است اما گاهی لجبازی می کند. توی خانه, مطیع و خوب, اما در بیرون یا مهمانی, اصلا به حرفهایمان توجهی نمی کند و با کودکان دیگر شیطنت می کند و در نهایت , کار به دعوا می کشد. چگونه می توانم به او کمک کنم تا خارج از خانه هم حرف گوش کن باشد و همچنین روحیه ی حساسش کمی تلطیف شود؟ در ضمن, سال پیش تجربه ی خوبی از مهد کودک نداشت. چون مهد خوبی نبود. امسال تصمیم دارم خودم برایش وقت بگذارم. آیا نیاز است که به مهد برود؟ سامان, نقاشی و موسیقی را خیلی دوست دارد و استعداد آنها را هم دارد ولی هنوز کلاس نرفته. در کل پسر خوبی است اما می خواهم بهتر با او رفتار کنم. چه کارهایی می توانم انجام دهم؟ چه کتابهایی در این باره مفید هستند؟ ببخشید سوالم طولانی شد. لطفا راهنمایی کنید. با تشکر...
