عوامل:
*محرکات موجود در محیط:
کار با مواد شیمیایی و یا بعضی از ویروس ها منجر به تحریک علائم بیماری می گردد.
*ژنتیک:
اختلالات ژنتیکی به صورت ارثی و یا در اثر تحریکات محیطی خطر ابتلا به این بیماری را در فرد افزایش می‌دهد.
*کاهش سطح نوراپی نفرین:
اختلال در فرایند عصبی که یک پیام‌رسان شیمیایی دیگری به‌نام نوراپی نفرین را تولید می‌کند نیز در افراد مبتلا به پارکینسون دیده میشود. نوراپی نفرین نقش مهمی در تنظیم سیستم عصبی غیرارادی فرد داشته و کارکردهای غیرارادی بدن مانند: تنظیم فشارخون را بر عهده دارد.
*کمبود دوپامین:
این مشکل معمولاً در اثر مرگ یا بروز ناهنجاری در بعضی از سلول‌های خاص مغز که مسئول تولید دوپامین هستند، ایجاد می گردد.
*وجود جسم لوی:
در مغز بیماران مبتلا به پارکینسون، دسته‌های غیرعادی پروتئین که جسم لوی نام دارد، مشاهده می گردد.
عوامل افزایش دهنده خطر:
-کار با حشره کش‌ها، مواد سمی و مواد شیمیایی
-وراثت:
افرادی که در خانواده خود سابقه داشتن ابتلا به آن را دارند، بیشتر از سایرین در معرض خطر قرار می گیرند.
-جنس:
این بیماری در مردان شیوع بیشتری دارد.
-سن:
با بالارفتن سن، احتمال ابتلا به این بیماری نیز افزایش پیدا می کند.
-قرار گرفتن در معرض مواد سمی:
کار با مواد سمی و مواد شیمیایی ابتلا به این بیماری را به میزان بالایی افزایش می دهد.
1)لرزش در اندام حرکتی و عدم وجود انعطاف در دست ها و پاها
2)بروز علائم در یک سمت از بدن
3)در زمان استراحت و یا وقتی فرد ایستاده است با لرزش بیشتری مواجه می گردد.
4)فرد با مصرف داروی لوودوپا تا حدودی درد و میزان علائمش تسکین می یابد.
عوامل کاهش دهنده:
-مصرف چربی‌های اشباع نشده.
-مصرف انواع سبزی، میوه و حبوبات
-افراد مبتلا به پارکینسون در ابتدا با لرزش، سپس با فلج اندام ها و در نهایت با مرگ حتمی مواجه می شوند.
عوارض جانبی:
-مشکلات خواب:
افراد مبتلا به پارکینسون معمولاً در خوابیدن دچار مشکل هستند و در طول شب بارها از خواب بیدار می‌شوند. در طول روز نیز ممکن است با حملات در خواب مواجه شوند.
-افسردگی:
بیماران مبتلا به پارکینسون اغلب علامت های افسردگی در بین آنان شایع بوده و برای پیشگیری از گسترش این علائم باید به روانپزشک مراجعه کنند.
-مشکل ادراری:
بی اختیاری ادراری در بیماران مبتلا به پارکینسون شیوع داشته و برای درمان باید با تجویز پزشک از داروهای تسکین دهنده این مشکل استفاده کنند.
-مشکل در جویدن و بلعیدن:
عضلاتی که برای بلعیدن استفاده می‌شوند، در مراحل آخر بیماری پارکینسون تحت تاثیر قرار می‌گیرند و خوردن مواد غذایی را دشوار می‌کنند.
-ناتوانی جنسی:
بیماران مبتلا به طور معمول در زمینه میل جنسی با کاهش شدیدی مواجه هستند و اغلب داروهایی که برای درمان این بیماری مصرف می کنند، مشکلاتی نظیر: لرزش های شدید، حرکات غیر ارادی در اندم های حرکتی مانند: دست ها و پاها، توهم، بی خوابی و کاهش فشارخون را برای آن ها به همراه دارد.
-یبوست:
یبوست یکی از عوارض مهم ابتلا به بیماری پارکینسون می باشد.
عوارض:
این بیماری غیر قابل علاج بوده و تنها دامنه حرکتی بیمار را دچار محدودیت می کند.
عوارض احتمالی:
-پنومونی(ذات الریه)
-کاهش سطح هوشیاری
-یبوست شدید
-شکستگی استخوان ها
-بر اثر مصرف داروهای تجویز شده این امکان وجود دارد تا مجاری ادراری بیمار دچار انسداد گردد.
زمان مراجعه به پزشک:
هرچه بیمار سریعتر به پزشک مراجعه کند، روند گسترش بیماری به مراتب کاهش می یابد.
-تهیه لیست از داروهای مصرف شده از جمله: ویتامین‌ها و مکمل‌ها
-ذکر علائمی نظیر: استرس و کاهش فشار خون در روند درمان بیمار نقش موثری را ایفاء می کنند.
تشخیص:
هیچ راه تشخیص خاصی برای این بیماری وجود ندارد و حتی امکان دارد سایر بیماری ها نیز در ابتلا به پارکینسون نقش داشته باشند. اختلالات عصبی، سموم، ضربه به سر و حتی مصرف برخی داروها مثل: کلورپرومازین(تورازین)، پروکلورپرازین(کومپازین) یا متوکلوپرامید(رگلان) علائم زمینه ای بیماری پارکینسون را برای فرد ایجاد می نمایند.
1-سابقه پزشکی:
پزشک در مورد داروهایی که مصرف می‌کنید و سابقه این بیماری در خانواده از فرد سوال خواهد کرد.
2-آزمایش عصب شناختی:
این آزمایش شامل: بررسی راه رفتن و داشتن نظم در کارهای روزمره فرد می باشد.
تشخیص به موقع بیماری توسط پزشک:
در برخی از مواقع پزشک برای تشخیص قطعی، انجام اسکن مغز را به بیمار توصیه می کند و در قبل از آن نیز بیمار را مورد معاینات کامل بالینی قرار می دهد.
در بسیاری از موارد نیز بیماران از روند گسترش بیماری خود و تشدید علائم آن آگاهی می یابند و در زمانی که محدودیت های جسمی گسترش بسیاری پیدا کنند، درمان از همان زمان آغاز می گردد.
درمان:
درمان به موقع، داشتن یک رژیم غذایی مناسب، ورزش کردن و فعالیت های جسمی، مصرف داروهای تجویزی و تغییر شیوه زندگی در درمان این بیماری کارآمد است.
داروهای مصرفی:
*داروهای آنتی کولینرژیک
*آنتی هیستامین‌ها
*داروهای ضدلرزش مانند: آمانتادین
*داروهای ضدپارکینسون از قبیل: بروموکریپتین، لوودوپا و کاربی دوپا
داروهای تجویزی:
1)لوودوپا:
این دارو جهت درمان بیماری پارکینسون بسیار موثر است.
لودوپا برای ساختن داروی ترکیبی"سینمت" با "کاربی دوپا" مورد استفاده قرار می گیرد. کاربی دوپا از تبدیل زودرس لوودوپا به دوپامین در خارج از مغز جلوگیری کرده و چنانچه علائم بیماری گسترش یابند، تاثیر دارو نیز به مرور زمان کاهش می یابد.
عوارض جانبی داروی لوودوپا:
-بروز حرکات غیر عادی بدن
-افت فشارخون
2)شبه دوپامین‌ها:
این دسته از داروها مانند لوودوپا در روند درمان بیماری آن چنان تاثیرگذار نیستند و در صورت عدم مصرف داروی لوودوپا، پزشک شبه دوپامین ها را برای بیمار تجویز می کند.
از برخی شبه دوپامین‌ها می توان به:
-پرامی پکسول(میراپکس)
-روپینیرول(رکویپ)
-آپومورفین(آپوکین) اشاره کرد.
عوارض جانبی شبه دوپامین‌ها:
توهم، بی خوابی و کاهش فشارخون در موقع ایستادن.
3)بازدارنده‌های کاتکول او-متیل ترنسفراز(COMT):
این داروها با بازداشتن آنزیمی که لوودوپار ا تجزیه می‌کند، تاثیر درمان کاربی دوپا-لوودوپا را افزایش می‌دهد. تولکاپون(تاسمار) موجب نارسایی کبد شده و فقط برای بیمارانی تجویز میشود که به سایر درمان‌ها واکنش نمی‌دهند ولی ممکن است موجب تشدید سایر عوارض جانبی لوودوپا مانند: حالت تهوع، حرکات غیرارادی، آشفتگی، توهم و بی رنگ شدن ادرار شود.
4)بازدارنده های MAOB:
سلگیلین(الدپریل) و راساگیلین(آزیلکت) از جمله بازدارنده های MAOB به شمار می روند.
این عمل با خودداری فعالیت آنزیم مونوآمین اکسید از B(MAO B)، آنزیمی که دوپامین را در مغز متابولیز می‌کند، ایجاد میشود.
عوارض جانبی:
سرگیجه، سردرد، توهم و آشفتگی
نکات قابل توجه:
این داروها را نمی‌توان همراه با داروهای ضدافسردگی، آنتی‌بیوتیک و سیپروفلوکساسین یا برخی داروهای مسکن مصرف کرد.
5)آنتی کولینرژیک‌ها:
داروهای آنتی کولینرجیک مانند: بنزتروپین(کوگنتین) و تری هکسی فنیدیل موجود هستند اما فواید نسبتاً کم آن‌ها با عوارض جانبی مثل: اختلال حافظه، آشفتگی، یبوست، خشک شدن دهان و چشم‌ها و اختلال ادرار خنثی میشود.
6)داروهای انسداد گلوتامات(NMDA):
امکان دارد آمانتادین(سیمترل) به تنهایی برای بهبود درد به بیمار تجویز شود.
عوارض جانبی:
ایجاد لکه‌های بنفش روی پوست و توهم
ورزش درمانی:
*بهبود درد
*افزایش انعطاف پذیر بودن اندام حرکتی نظیر: دست ها و پاها
*انجام فعالیت های ورزشی و همچنین ورزش های آبی بر تسریع روند درمان این بیماری موثر می باشد.
جراحی:
مراحل جراحی عبارتند از:
1)کاشت یک الکترود در عمق مغز برای کنترل حرکات فرد است.
2)میزان تحریکی که از جانب الکترود ارائه می‌گردد با یک دستگاه شبیه دستگاه تنظیم کننده ضربان قلب که زیر پوست و در بالای سینه کار گذاشته میشود، قابل کنترل است.
3)تحریک عمیق مغز معمولاً برای افرادی که دچار پارکینسون پیشرفته هستند و به داروهای آن واکنش نمی‌دهند کاربرد دارد.
4)خونریزی مغزی
5)سکته
6)عفونت از عوارض و خطرات ناشی از عمل جراحی این بیماری محسوب می شوند.
