از آنجایی که طول مجرای پیشابراه در خانم ها بسیار کوتاه است، بخصوص در روابط اولیه جنسی که دوطرف شاید تجربه کافی هم نداشته باشند (مثلاً ماه عسل)، بروز التهاب و عفونت در این ناحیه و مثانه (Cystitis) به دنبال نزدیکی و متعاقباً علائمی که ذکر کردید امر شایعی است. البته امروزه این شرایط را صرفاً منحصر به روابط اولیه نمی دانند* و در مقاطع زمانی متفاوتی بروز آن امکان پذیر است حتی بعدها در سالمندی. برخی شرایط احتمال این مشکل را افزایش می دهند:
1) دفعات بیشتر رابطه جنسی (به آن معنا نیست که باید تعداد رابطه جنسی خود را کاهش دهید).
2) لوبریکاسیون (رطوبت و لغزنده بودن واژن) ناکافی و کافی نبودن معاشقه و تحریک مناسب جنسی قبل از نزدیکی
3) بکارگیری هر ماده صناعی اضافی (بجز ژل های ساده لوبریکانت محلول در آب) برای خانم یا آقا که امروزه به وفور تبلیغ می شوند.
4) وجود باکتری در ادرار، بدون علائم بالینی در یک خانم سالم
5) تغییرات واژن بعد از سن یائسگی (آتروفی واژن)
معمولاً تشخیص با اخذ یک شرح حال کامل گذاشته می شود و درمان آنتی بیوتیکی بلافاصله شروع می شود. ولی برخی همکاران با پیروی از بعضی مراجع علمی ممکن است قبل از تجویز دارو آزمایش هایی مثل آزمون کامل ادرار و کشت را هم درخواست نمایند. بسیاری از این موارد بویژه وقتی ناراحتی بیمار خفیف است، اصولاً بدون هیچ مداخله ای به شکل خودبخود بهبود می یابند؛ ولی برای چنین اجازه ای باید مطمئن شویم که بیمار از هوشیاری کافی برای مراجعه در صورت بدتر شدن علائم یا اضافه شدن علائم جدید برخوردار است.
پزشک شما حتماً باید به تشخیص های افتراقی از جمله دیسپارونی (درد هنگام نزدیکی که می تواند علل مختلفی داشته باشد)، عفونت های زنان مثل کاندیدیازیس و همچنین عفونت با کلامیدیا که می تواند بسیار موذی و ناشناخته باشد توجه داشته باشد.
راهکارهای زیر را مد نظر داشته باشید:
- ادرار کردن بعد از نزدیکی با بیرون راندن باکتری های نفوذ کرده به مجرا، شانس عفونت را کمتر می کند.
- در جریان رابطه جنسی بجز ژل معمولی محلول در آب موجود در داروخانه ها که قابل توصیه است و لغزندگی کافی را فراهم می کند، از هیچ ماده دیگری استفاده نکنید. البته استفاده از این ژل ها نباید جایگزین معاشقه و پیش نوازی کافی که این لغزندگی را به شکل طبیعی ایجاد می کند شود.
