والدین باید تا آن جا که می توانند از خرید تبلت و سایر لوازم دیجیتالی برای کودکان خود خودداری کنند چرا که معایب استفاده از این وسایل در دوران کودکی بیشتر از مزایای آن ها است. هر سنی اقتضای خاص خودش را دارد، کودک در سنین دبستان دوره حساس رشد جسمی خود را سپری می کند که بهتر است به جای عدم تحرک و استفاده از ابزار دیجیتالی به جنب و جوش بپردازد. والدین باید فرزند خود را قانع کنند که تبلت مناسب سن آن ها نیست و این مسئله باید در ابتدا با صحبت کردن پیرامون وسایل مورد نیاز و مناسب هر سن شروع شود و سپس با جانشین کردن وسایل و ابزار دیگر ادامه یابد.
کودکان به طور متوسط 7 ساعت را با تلویزیون، با بازی های الکترونیکی، اینترنت و تلفن همراه سپری می کنند که این داده ها نشان می دهد که کودکان امروزه بیشتر از ساعت کاری که والدینشان با این ابزار سپری می کنند اوقات خودشان را می گذرانند.
این کودکان خیلی راحت می توانند از این تلفن ها و ابزار هوشمند استفاده بکنند و حتی بدون کمک از مرورگرها سایت های اینترنتی را باز بکنند و جالب توجه این بوده که در همین تحقیق اشاره شده به این نکته که تعداد کمی از این کودکان می توانستند بند کفششان را بدون کمک گرفتن از والدین و اطرافیان ببندند اما غالبا بر این تجهیزات و وسایل جدید اطلاعاتی و ارتباطی اشراف کامل داشتند. این موارد نشان می دهند که چقدر این گجت ها می توانند تأثیرگذار باشند و این کودکان را از دنیای طبیعی و واقعی خودش دور کنند و از مهارت های لازم و اساسی که بایستی یاد بگیرند کودکان را محروم کنند. مهارت بستن بند کفش درست هست مهارت پیچیده ای هست اما در یک سنی کودکان می توانند این کارها را خودشان انجام بدهند. مهارت هایی هستند که این ها را به عنوان مهارت های عمومی به حساب می آیند و می توانند خودشان انجام بدهند و پرداختن به این بازی ها در مراحل رشدی می تواند چقدر کودکان را به لحاظ رشدی به تأخیر بیندازد و از مراحل رشد طبیعی دور بکند.
مطلب دیگری که باید اشاره کنیم در خصوص معایب دیگری که می تواند داشته باشد این است که پرداختن به این بازی ها انزوا و تنهایی را برای کودکان به دنبال دارد چون این بازی ها، بازی های هیجان انگیزی هستند و کودکان به صورت انفرادی معمولا به آن مشغول می شوند؛ تدریجا شاهد منزوی شدن کودکان می شویم. عصبانیت، استرس، پرخاشگری به دلیل نوع بازی هایی که وجود دارد. محتوا و شکا و شمایل این بازی ها باعث می شود که پرخاشگری ترویج بیشتری پیدا کند. در این بازی ها در واقع شخصیت ها بر عکس جلوه داده می شود، در این بازی ها معمولا شخصیت زنان تضعیف می شود و این موضوعات باعث می شود که کودک نسبت به مادر خودش و خواهر خودش و خانم هایی که در خانواده شان هست این تفکر را داشته باشد که قدرت لازم را ندارند.بنابراین مادر در تربیت کودک جایگاه خودش را از دست می دهد و نقش اعمال قدرت مادر کمرنگ تر می شود. این ها مسائلی هست که اتفاق می افتد و همه این ها دست به دست هم می دهند مهمترین مسئله ای که در پیش روی کودک هست آموزش هست و تحصیلش هست باعث رکود تحصیلی کودک می شود، تمرکز لازم را نخواهد داشت به دلیل خستگی که این مسئله ایجاد می کند. البته ما وقتی راجع به بازی های کامپیوتری صحبت می کنیم معمولا والدین و کودکان از این موضوع ناراحت می شوند و فکر می کنند که می گوییم به طور کامل گذاشته بشود کنار. سنین کودکی معمولا تا پیش از دوسالگی که می گویند رسانه های بصری بایستی برای کودکان مدنظر قرار نگیرد، یعنی از تلویزیون نبایستی برای کودکان زیر دو سال استفاده بکنند و ساعاتی که بعد از دو سالگی استفاده می کنند نهایتا نیم ساعت تا یک ساعت باشد. اما ما روی صحبتمان این هست استفاده بهینه از این وسایل صورت بگیرد. در کنار معایبی که این وسایل می توانند داشته باشند، مزایای زیادی هم دارند ما امروزه از تکنولوژی برای آموزش استفاده می کنیم. بله استفاده از تکنولوژی روز باعث می شود که مهارت های چشم و دست، هماهنگی چشم و دست در بچه ها قوی تر بشود، پیشرفت کلامی را در کودکان شاهد باشیم. آشنایی با فناوری اطلاعات روز را برای کودکان می بینیم. اما باید یک سطح تعادلی مد نظر قرار بگیرد برای این که پیشرفت در این راستا وجود داشته باشد و در واقع از این ابزار برای پیشرفت استفاده بشود نه برای این که کودکان و خانواده ها آسیب را متحمل بشوند.
مهمترین مطلبی که باید به آن اشاره کنیم زمان مشخصی است که از این وسایل استفاده می شود. یعنی یک زمانی را مشخص کنند با توجه به این که کودکان دبستانی چون تفکر انتزاعی در آن ها شکل نگرفته نمی توانند مسئله زمان را به خوبی درک کنند، یک ساعتی که آلارم دارد را تنظیم بکنند مثلا به مدت نیم ساعت در طول روز استفاده از این وسیله را به کودکمان بدهیم و با زنگ هشداردهنده ساعت ما به کودک بگوییم که وقتت به پایان رسیده و وقتی قانون تعیین می کنیم درباره این قانونی که وضع کرده ایم پابرجا باشیم و قاطع و متقن این مسئله را لحاظ کنیم.
اما درباره کودکانی که خیلی سماجت درمورد این قضیه به خرج می دهند والدین باید رفتارشان به این گونه باشد که اگر دیدند که کودکشان خیلی سماجت می کند، مثلا روز بعد استفاده از کامپیوتر را محروم می کنند. این می تواند شیوه مناسبی باشد. یا ممکن است بچه ها بگویند که مثلا به مرحله حساسش رسیدم، کم مانده به پایانش برسم و از این طور جملات. تکنولوژی به گونه ای هست که بچه ها می توانند آن مرحله را ذخیره کنند و ادامه بازی برای روز بعد بماند. پس باید این برنامه ریزی وجود داشته باشد.
یکی از دلایلی که بچه ها به بازی های کامپیوتری روی می آورند این است که مشغولیت های دیگری ندارند. ما باید برنامه های جایگزین داشته باشیم، بلافاصله کودک از پای بازی های کامپیوتری بلند شد برایش برنامه دیگری در نظر بگیریم، به شیوه مطلوب اوقاتش را پر کنیم و این موضوع باعث می شود که به بهترین شکل ممکن بتوانیم شیوهتربیتی خودمان را اعمال بکنیم.
