90 درصد این کودکان در خانواده‌هایی متولد می‌شوند که پدر و مادر سالم هستند به لحاظ شنوایی. و این موضوع باعث می‌شود که واکنش‌های خاصی را والدین در خصوص این موضوع داشته باشند. دچار شوک شوند، عصبانیت، احساس گناه، ناامیدی و ترس و انکار را داشته باشند. مهم‌ترین مسئله که به این کودکان می‌تواند کمک‌کننده باشد، پذیرش این واقعیت هست که این کودکان با این وضعیت شنوایی متولدشده‌اند و ما هم هرچقدر زودتر پذیرای این نکته باشیم، پروسه درمان آن‌ها را دنبال خواهیم کرد سریع‌تر و روند درمانی بهتری را برای آن‌ها رقم خواهیم زد و تربیت شنوایی بهتر را به دنبال خواهد داشت برای این کودکان. مطلب دیگری که باید همیشه والدین این کودکان به خاطر داشته باشند، این کودک مانند سایر کودکان هست و تفاوت چندانی ندارد، فقط تنها نکته‌ای که وجود دارد، ضعف شنوایی است که این کودک دارد. پس مادران این کودکان به هنگام شیر دادن و هنگام غذا دادن این کودکان باید مانند سایر مادران تحریک شنیداری را داشته باشند و سعی کنند درواقع به‌نوعی گفتار را برای این کودکان تحریک کنند. ارتباط چشمی لازم را با این کودکان داشته باشند. مطلب دیگری که باید توجه داشته باشند به هنگام صحبت کردن با این کودکان هست. سعی کنند در هنگام صحبت کردن در روبروی این کودکان قرار بگیرند و ارتباط چشمی داشته باشند، چون از پشت سر امکان شنیدن اصوات و کلمات سخت‌تر هست برای این کودکان و سعی نکنند تکرار و مکرر کلمات را داشته باشند. این موضوع باعث اذیت این کودکان می‌شود. هرچقدر سعی کنیم این نکات را دقت به آن داشته باشیم، به همان میزان می‌توانیم بهتر این کودکان را برای زندگی در جامعه‌ای که یک گستره وسیعی در انتظارشان است در خصوص زندگی اجتماعی‌شان هست آماده‌تر کنیم و مسیر را برای این کودکان هموارتر بکنیم.
