اختلال افسرده‌خویی (دیس‌تایمی)
اختلال افسرده‌خویی که (قبلاً روان‌نژندی افسردگی خوانده می‌شد). شدت آن از اختلال افسردگی اساسی کمتر است. در زنان شایع‌تر از مردان است و سیر مزمن‌تری دارد. شروع بی‌سروصدایی دارد. اغلب در افرادی رخ می‌دهد که سابقه فشارهای روانی طولانی مدت یا فقدان‌های ناگهانی داشته‌اند؛ غالباً به‌صورت همزمان با سایر اختلالات روانشناختی بروز می‌کند. (مثلاً سوءمصرف مواد، اختلال شخصیت،اختلال وسواس جبری). معمولاً علائم در اواخر روز شدت پیدا می‌کنند. اختلال عموماً بین 20 تا 35 سالگی شروع میشود، گرچه نوع زودآغاز آن قبل از 21 سالگی رخ می‌دهد. این بیماری درمیان بستگان درجه اول مبتلایان به اختلال افسردگی اساسی شایع‌تر است. حداقل دو مورد از علائم زیر در آن دیده می‌شوند: کاهش اشتها، پرخوری، مشکلات خواب، خستگی، عزت نفس پایین، تمرکز ضعیف یا اشکال در تصمیم‌گیری، و احساس ناامیدی در این بیماران مشاهده میشود.
ویژگی ها ی اختلال دیس تایمی
A. خلق افسرده در اكثر اوقات روز و در اكثر روزها به مدت حداقل دو سال. كه نشانه آن گزارش خود فرد از حالت درونيش باشدو يا مشاهده ديگران . نكته:در كودكان و نوجوانان. خلق می‌تواند تحريك پذير باشد و مدتش حداقل يك سال بايد باشد.
B. وجود حداقل دو مورد زير همزمان با افسردگي :
(1) كم اشتهايي يا پر خوري
(2) بي خوابي يا پرخوابي
(3) كمبود انرژي يا خستگي
(4) كاهش اعتماد به نفس
(5) ضعف در تمركز يا دشواري در گرفتن تصميم
(6) احساس نوميدي
C. طي اين دوره دو ساله اختلال (يك ساله در مورد كودكان و نوجوانان) فرد هرگز بيش از دو ماه فارغ از علايم ذكر شده در معيارهاي الف و ب نبوده باشد.
D. طي اولين دوره دو ساله اختلال (يك ساله در مورد كودكان و نوجوانان) هرگز حمله افسردگي عمدهاي رخ نداده باشد.
نكته : میشود كه پيش از پيدايش اختلال ديس تايمي. حمله افسردگي عمده‌ای وجود داشته باشد. منتها بايد در فروكش كامل باشد (يعني به مذدت دو ماه هيچ نشانه يا علامت چشمگيري وجود نداشته باشد) وانگهي پس از دو سال اول اختلال ديس تايمي (يك سال در كودكان و نوجوانان)میشود كه حملاتي از اختلال افسردگي عمده روی آن سوار شود. كه در اين صورت اگر معيارهاي حمله افسردگي عمده وجود داشته باشد. هر دو تشخيص را می‌توان مطرح كرد.
E. هرگز نبايد حمله‌ای از نوع مانيا. مختلط. يا هيپومانيا وجود داشته باشد و معيارهاي مربوط به اختلال سيكلوتايمي را نيز فرد هرگز نبايد داشته باشد.
F. علايم مزبور نبايد صرفا در سير يك اختلال سايكوتيك مزمن نظير اسكيزوفرني يا اختلال هذياني رخ داده باشد.
G. علايم مزبور نبايد ناشي از اثرات جسمي مستقيم يكي از مواد (مثل داروهاي مورد سوءمصرف. يا داروهاي طبي) يا يكي از بیماری‌های طبي عمومي (نظير كمكاري تيروئيد) باشد.
H. علايم مزبور به لحاظ باليني ايجاد رنج و عذاب چشمگير كرده باشد . يا كاركردهاي اجتماعي. شغلي . يا ساير كاركردهاي مهم فرد را به نحو قابل توجهي مختل ساخته باشد.
معين كنيد كدام حالت است:
زود آغاز: آن است كه اختلال پيش از بيست و يك سالگي شروع شده باشد.
دير آغاز: آن است كه اختلال در بيست و يك سالگي يا ديرتر شروع شده باشد.
معين كنيد كه حالت زير وجود داشته يا نه (در دو سال اخير ديس تايمي)
