احتمال افزایش شاخص توده بدنی و بروز چاقی در کودکانی که مادران حساس و نگران تری دارند در محدوده سنی 10-11 سالگی بیشتر از بقیه کودکان است. گاهی اوقات سطح ترس و اضطراب والدین نسبت به وضعیت زندگی و شرایط جسمی فرزندانشان به قدری است که حتی برخی والدین ، کودکانشان را ولو در مسیرهای بسیار کوتاه، با وسایل نقلیه به مدرسه می برند و عملا فرصت انجا کمترین فعالیت بدنی را نیز از فرزندانشان می گیرند. بر اساس این مطالعه مادرانی که نسبت به وضعیت فرزندانشان بیش از حد طبیعی نگران هستند، 27% بیشتر کودکان چاق یا دارای اضافه وزن بزرگ می کنند. در حالی که این آمار در مادرانی که کمتر نگرانی های افراطی در مورد کودکانشان دارند، تنها 13% است.
والدینی که نگرانی، دلمشغولی شان در مورد کودکانشان بیشتر هست 27% فرزندان چاق تری را دارند. ما همیشه در خلال برنامه به این نکته اشاره کردیم که اگر می خواهیم الگوی مناسبی برای فرزندمان باشیم باید دقت لازم را به رفتار های خودمان داشته باشیم اضطراب و نگرانی والدین به طرق مختلف می تواند تاثیر مخربی را هم روی روان کودکان داشته باشد، هم روی جسم کودک داشته باشد. اگر ما پدر یا مادر مستعدی باشیم، خواه ناخواه یک الگویی می شویم برای فرزندمان و این اضطراب را منتقل می کنیم. این اضطراب هم می تواند روی نحوه تغذیه کودکمان تاثیر بگذارد، یعنی به دلیل اضطراب بالایی که کودک متحمل می شود، یکی از مکانیزم های دفاعی کودک می شود پرخوری کردن و افزایش اشتهاء اش. از سمت و سویی دیگر به دلیل ترسی که از نگرانی والدین کودکان معمولا دارند ممکن است اشتهایشان تغییر کند و بالاجبار به سمت و سویی ذائقه شان سوق پیدا کند که رو به پر خوری بیاورند برای اینکه سلیقه والدین را تامین بکند. پس باید والدین به این موضوع دقت لازم را داشته باشند. اضطراب و استرس به شکل های مختلفی می تواند هم روان کودک را مضمحل کند و هم جسم کودک را. سیستم دفاعی بدن کودک را آسیب پذیر تر می کند. در تحقیقی که اخیرا انجام شده اشاره شده به این نکته که در کنار آلودگی هوا و فاکتورهای خطرآفرینی که وجود دارد اضطراب والدین هم می تواند باعث تشدید بیماری آسم حتی در کودکان باشد، باعث بروز حملات آسم با شدت بیشتری در کودکان باشد پس باید به این نکته والدین دقت داشته باشند، چقدر می تواند مخرب باشد اضطرابی که به کودک منتقل می کنند. اما برگردیم به اضطرابی که در خصوص نحوه غذا خوردن کودک، والدین دارند. باید به این نکته دقت داشته باشیم، اگر رشد قد و وزن کودکمان بر اساس منحنی رشد هست و هیچ مشکلی وجود ندارد این دغدغه ما ، دغدغه نادرستی است و ما بیشتر باید به این توجه کنیم که فرزندمان غذاهای سالمی را دریافت کند. وقتی که معیار سنجش مان، معیار درستی است و از آن معیار سنجش، فاصله زیادی را فرزندمان ندارد، نمی بایستی خیلی فشار روی این موضوع در خصوص تغذیه کودک بیاوریم چون تبعات زیادی را دارد. حالا در خبر اشاره شد روی پر اشتهایی کودک. از سمت و سویی دیگر اضطراب و فشاری که روی کودک قرار می گیرد می تواند باعث کاهش اشتهائ کودک بشود حتی. و آن میل و رغبت لازم را نداشته باشد به خوردن غذا، بیشتر از این که دغدغه مان این باشد که با اجبار و جبر به فرزندمان فشار بیاوریم که غذا بخورد برای اینکه وزنش افزایش پیدا کند، چون یکی از معیارهای باطلی که در گذشته وجود داشت، فکر می کردند که هر چقدر وزنیک کودکی بیشتر باشد کودک سالم تر است و از سلامت بیشتری برخوردار است. بیشتر به این فکر کنیم که غذاهای سالم تری را برایش فراهم کنیم از مواد غذایی گروه سالم استفاده کنیم، شرایطی که سر سفره یا میز غذای کودک قرار می گیرد، خیلی مهم تر از مسائلی است که ما در کنار و حاشیه بهش می پردازیم. اگر یک فضای مفرحی حاکم باشد در حین غذا خوردن مطمئن باشید میل و رغبت کودک بیشتر ترغیب می شود و شدت بیشتری پیدا می کند و با اشتهاء بیشتری غذا را در یک فضای صمیمی و آرام مصرف می کند. از وسایلی که استفاده می کنیم، ظرف غذای مخصوصی برای کودک مد نظر داشته باشیم. کسانی که کودک خیلی بهش علاقه مند هستند، رفتارشان سر سفره یا میز غذا خیلی می تواند تاثیر گذار باشد روی اشتهاء کودک. به اینکه کودک را ترغیب کند به اینکه غذا را با میل و رغبت بیشتری بخورد. مشارکت دادن کودک در حین غذا پختن از دیگر مواردی هست که باید بهش اشاره کنیم و ازش یاد کنیم. همه این ها می تواند دست به دست هم بدهد و کودک را بیشتر ترغیب کند برای اینکه غذا را با اشتهاء بیشتری میل کند.
