مثلا در دهه 50 یا 60 با استفاده از DDT همه حشره ها کشته می شدند. اما امروزه اگر از این حشره کش ها استفاده کنیم شاید از 100 جانور 2 یا 5 تا زنده بمانند که آن ها ذاتا به آن ماده شیمیایی که برای همه حشره ها کشنده است مقاوم اند. این حشره ها شروع به تکثیر می کنند . علی القاعده علاوه بر این که ژن مقاومت به حشره کش را داشته اند. در ضمن مقاومت به این ماده را اکتساب نیز کرده اند . مثلا در زمان جنگ جهانی جان بسیاری از آدم ها با پنی سیلین نجات پیدا کرد اما امروزه اصلا پنی سیلین جایگاهی ندارد چون تقریبا تمام جرم ها به آن مقاوم شده اند. ما نسل سوم و چهارم پنی سیلین را داریم. در مورد شیمی درمانی نیز این اتفاق افتاده است. در ضمن همین اتفاق در مورد سلول سرطانی نیز از ابتدا افتاده است که سرطانی شده است. یعنی این سلول جهش یافته سرطانی شده است . پس ژن مقاومت به هر دارویی را غیر از این که دارد که داروها را با مکانیسمی بیرون می دهد. سیگاری ها و کشیدن سیگار این ژن را تحریک می کنند. که علت این که در شیمی درمانی ما سعی می کنیم حتما سیگار را منع کنیم چون سیگار باعث می شود که این ژن تقویت بشود. این ژن به مرور زمان اکتساب هم می شود. پس یک داروی شیمی درمانی تقریبا در علاج و درمان سرطان ها ، نه کنترل و تسکین ، کمتر سراغ داریم که رژیم های شیمی درمانی تک دارویی باشد. استفاده از داروهای شیمی درمانی که اثر جمعی additive یا synergic یعنی بیشتر از جمعی دارند ،انجام می شود. در واقع هم افزایی انجام می شود. و باعث می شود که اثر بیشتری روی سلول های سرطانی داشته باشند. و این مقاومت دارویی به اصطلاح شکسته شود. در نتیجه اکثر رژیم های شیمی درمانی بیش از یک و دو برای علاج بیماران سرطانی دارد.
دوز شیمی درمانی و نوع شیمی درمانی که پزشک مربوطه در ابتدای درمان به حسب نوع بیماری تعیین می کند ولی در هر نوبت شیمی درمانی چون داروهای شیمی درمانی تاثیرات منفی خودشان را روی سلول های بدن می گذارند ، علی الخصوص سلول های دستگاه گوارش و سلول های مغز استخوان ، بیمار باید بررسی شود.
دوز ابتدایی شیمی درمانی براساس Body Surface Area (BSA) سطح بدن تعیین می شود. چون بسیار دوز مسموم کننده داروهای شیمی درمانی با دوزی که تاثیر درمانی دارد و دوز بی تاثیر به هم نزدیکند. به همین خاطر سطح سمیت دارو بسیار بالاست. به همین خاطر در هر دفعه و از ابتدا امر براساس گلبول های خونی موردنظر که مهمترین مسئله پایه ای برای شیمی درمانی است کارکرد کبد و کلیه که قرار است این دارو را دفع کند و سطح بدن اندازه گیری می شود. در هر کورس شیمی درمانی این داروی شیمی درمانی علاوه بر این که به روی مغز استخوان تاثیر می گذارد به خصوص گلبول های سفید و پلاکت ها که باید به حد مناسبی برسد که پزشک مربوطه تجویز بکند باید سطح بدن هم اگر تغییری دارد به خصوص در اطفال تجزیه و تحلیل بشود و براساس آن دوز تطبیق یا تصحیح شود. در نتیجه حتما به این موارد نیاز است : شمارش گلبولی ، این که هر بیمار در هر کورس شیمی درمانی آزمایش روز یا روز گذشته داشته باشد ؛ حداقل یک آزمایش خون ساده ، که براساس نوع دارو ممکن است کلیه یا کبد نیز بررسی شود ، اگر کودک باشد باید قد و وزن چک شود ، در بزرگسالان وزن باید چک شود ؛ تا سطح بدن اندازه گیری شود . دقیقا تمام داروهای شیمی درمانی اگر بخواهند علمی تجویز شوند باید براساس سطح بدن تجویز شوند. به همین خاطر هر دوره شیمی درمانی باید زیر نظر پزشک ، قبل از آن بیمار وزن شده باشد ، اگر کودک است قد هم اندازه گیری شود ، آزمایشات لازم توسط پزشک معالج رویت بشود و بعد داروی شیمی درمانی تجویز بشود . بنابراین ممکن است دوز یا نوع دارو و یا تعداد دارو کم و زیاد بشود.
برای اولین بار پاول اریش واژه شیمی درمانی را به کار برد ولی در مورد تمامی درمان های دارویی بود . بعد از جنگ جهانی اول گازهای مختلف سمی و شیمیایی به عنوان یک سلاح جنگی استفاده شد. متاسفانه در جنگ جهانی دوم گاز خردل استفاده شد . بعضی از سربازهایی که از جنگ برمی گشتند ، چه آن ها که مبتلا به بیماری بودند و یا مبتلا به بیماری نبودند و بعدا مورد آزمایشات پزشکی قرار می گرفتند ، توسط دو پزشک بسیار معروف در دانشگاه یِل امریکا گاز خردل به نام نیتروژن موستارد بررسی شد در سال 1943 در حین جنگ جهانی دوم به نام پروفسور گیلمن و گودمن که مدل شیمی درمانی را مدل گیلمن – گودمن می نامند . و این تئوری را اول روی سرطان خون و روی موش ها امتحان کردند. و بعد بشر برای اولین بار در دهه 50 توانست روند یک بیماری سرطان خون و بعد لنفوموم را کُند کند. در دهه 60 توانست داروهای جدیدتری را شروع کند . دهه 60 و 70 را یک دهه طلایی برای درمان سرطان می دانند.
درمان سرطان به دو قسمت عمده تقسیم می شود. درمان موضعی سرطان و درمان عمومی سرطان یا درمان های سیستمی . در مورد درمان های موضعی یک بحث جراحی است و بعد رادیو تراپی. در مورد درمان سیستمی شاکله و اساس درمان هنوز که هنوزه علاوه بر پیشرفت های بسیاری که بشر کرده است در دوره طلایی دهه هفتاد مانند آدریامایسین یا سیس پلاتین است. علی رغم درمان های هدفمندی که به بازار دارویی آمده است اساس درمان ها ، همان درمان هاست ولی اختصاصی تر و با عوارض کمتر . از دهه هفتاد میلادی به بعد با ورود داروهای جدید دوران طلایی است که توانست سرطان را یک بیماری قابل علاج کند. شیمی درمانی در جاهای مختلف در بیماری که سرطان دارد، و با سه هدف عمده استفاده می شود. هدف اول :علاج برای یک سری سرطان ها مانند سرطان های کودکان و یا انواع بیماری های مربوط به سرطان خون ، هدف دوم : یک سری سرطان ها قابل کنترل است برای سالیان متمادی ، هدف سوم : یک سری سرطان ها به راحتی قابل تسکین است . پس اساس شیمی درمان برای علاج ، کنترل و تسکین سرطان است. با این سه هدف در مقاطع مختلف برحسب مرحله بیماری ، مرحله بندی سرطان ، شیمی درمانی یا درمان سیستمیک استفاده می شود . براساس این که یک بیمار در چه مرحله ای بیماریش شناخته می شود ، و براساس مدل گودمن = گیلمن ، سرطان های مختلف با علاج یا افزایش طول عمر و یا حداقل تسکین بیماری شیمی درمانی می شود. و براساس حساسیت فعلی سرطان ها ، به سه گروه سرطان های حساس به شیمی درمانی مثل سرطان های خونی ، سرطان هایی که متوسط به شیمی درمانی جواب می دهند مثل سرطان پستان و روده ، یا سرطان هایی که کمتر به شیمی درمانی جواب می دهند مانند ، سرطان پروستات ، معده ، پانکراس ، هر چند که پیشرفت های اخیر خیلی امیدوار کننده بوده است .
